غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
وَ قالت بنتُ خَیرِالمُرسَلینا
بِحُزنٍ اُنظُرینا یا مدینا
تو قرآن خواندی و او هم‌زمان زد
زبانم لال هی زخم زبان زد
عقولٌ قاصرٌ عن کُنهِ مَجدِه
وَ اَنعَمنا و فَضَّلنا بِحَمدِه
خزان پژمرد باغ آرزو را
«گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را»
عطش می‌گفت اِشرِب... گفت حاشا
تماشا کن تماشا کن تماشا
برای خاطر طفلان نیامد
نه، ابری با لب خندان نیامد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
