پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
پرنده کوچ نکردهست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده