میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
