حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
نرگس، روایتی‌ست ز عطر بهار تو
مریم، گلی‌ست حاکی از ایل و تبار تو
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
