سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتش‌دان شده
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
