مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود