مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود