مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود