بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
