ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
