تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
