خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت
