با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
