ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد