وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست