ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
