چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
