تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
