ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش