گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
