ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
