ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
