ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
تابید بر زمین
نوری از آسمان
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
