پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
