بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است
عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است
بانو غم تو بهار را آتش زد
داغت دل بی‌قرار را آتش زد
امشب ردیف شد غزلم با نمی‌شود
یا می‌شود ردیف كنم یا نمی‌شود
وا کن به انجماد زمین چشم‌هات را
چشمی که آب کرده دل کائنات را
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
شب تا سحر از عشق خدا می‌سوزی
ای شمع! چقدر بی‌صدا می‌سوزی
آب و جارو می‌کنم با چشمم این درگاه را
ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را
ای علوی ذات و خدایی صفات
صدرنشین همه کائنات
در دل نگذار این همه داغ علنی را
پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را
