ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
هر زمانی که شهیدی به وطن می‌آید
گل پرپر شده در خاطر من می‌آید
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
