سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
