ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانه‌روز در ذکر و ثنا
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
