ما بی‌تو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
ای از شعاع نور تو تابنده آفتاب
باشد ز روی ماه تو شرمنده آفتاب
بهار آمد و عطری به هر دیار زدند
به جای‌جای زمین نقشی از بهار زدند
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
