ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازه‌ست
دو بال مشرقی‌اش با اُفق هم‌اندازه‌ست
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
