هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
ای خنجرِ آب دیده، ما تشنۀ کارزاریم
لب‌بسته زخمیم اما در خنده، خون‌گریه داریم
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
چه اعجازی‌ست در چشمش که نازل‌کرده باران را
گلستان می‌کند لبخند‌های او بیابان را
تویی پیداتر از پیدا نمی‌یابیم پیدا را
چرا مانند ماهی‌ها نمی‌بینیم دریا را
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
با نگاه روشنت پلک سحر وا می‌شود
تا تبسم می‌کنی خورشید پیدا می‌شود
تمام همهمه‌ها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان می‌داد
