مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد
آورده‌ام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
