پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
