هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
رد میکنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
خستهام از راه، میپرسم خدایا پس کجاست؟
شهر... آن شهری که می گویند:«سُرَّمَن رَءا»ست
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را میبیند آن چشمی که باز است
آرزوی کوهها یک سجدۀ طولانیاش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانیاش