با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوان‌ها
ای آن‌که فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
