آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچهای نشست که سر منزل تو بود
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلومتر از امام عاشورا بود
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
