ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
بانو غم تو بهار را آتش زد
داغت دل بی‌قرار را آتش زد
امشب ردیف شد غزلم با نمی‌شود
یا می‌شود ردیف كنم یا نمی‌شود
وا کن به انجماد زمین چشم‌هات را
چشمی که آب کرده دل کائنات را
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
شب تا سحر از عشق خدا می‌سوزی
ای شمع! چقدر بی‌صدا می‌سوزی
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
شد وقت آن‌كه از تپش افتند كائنات
خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة»
آب و جارو می‌کنم با چشمم این درگاه را
ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
در دل نگذار این همه داغ علنی را
پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را
