پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
