داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود