غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
اذان می‌افکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا می‌زند مردی دوباره آستینش را
خبر رسید که در بند، جاودان شده‌ای
ز هر کرانه گذشتی و بی‌کران شده‌ای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لب‌های عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را
