موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
