غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
