یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست
با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرم‌ْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
