تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوان‌ها
ای آن‌که فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است
دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
