او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
ای هزار آینه حیران تو یا ثارالله
صبح سر زد ز گریبان تو یا ثارالله
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
نازم آن زنده شهیدی که برِ داور خویش
سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش
