قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
دیگر نبود فرصتِ راز و نیاز هم
حتی شکسته بود دلِ جانماز هم
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
چنان که دست گدایی شبانه می‌لرزد
دلم برای تو با هر بهانه می‌لرزد
می‌بارد از چشم‌هایم باران اشکی که نم‌نم
شد آبشاری پریشان، رودی که پاشیده از هم
نداریم از سر خجلت، زبان عذرخواهی را
کدامین توبه خواهد برد از ما روسیاهی را
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
خواستم یاری کنم اما در آن غوغا نشد
خواستم من هم بگیرم شال بابا را نشد
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
ای تا همیشه مطلع‌الانوار لبخندت
آیینه در آیینه شد تکرار لبخندت
دستی به پهلو دارد و دستی به دیوار
داده‌ست تکیه مادر هستی به دیوار
