او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
