مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندی‌ات
که بخشی مقام رضامندی‌ات
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
