بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
