ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
امشب از آسمان چشمانت
دسته‌دسته ستاره می‌چینم
ای فروغ دانشت تا صبح محشر مستدام
وی تو را پیش از ولادت، داده پیغمبر سلام
کمتر کسی‌ست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بر عمرِ گذشته کن نگاهی گاهی
از سینۀ خود برآر آهی گاهی
تمام همهمه‌ها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان می‌داد
آن مقتدا كه هستی دارد قوام از او
خورشید و ماه نور گرفتند وام از او
عطر لبخند خدا پیچید در دنیای من
پنجمین خورشید تا گل کرد در شب‌های من
سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم
